Sessiz Kayıkçı.

Bekle kayıkçı, bende bir gün geleceğim.

Nere götürürsen, bende ora gideceğim.

Zaten başka bir seçenekte yok değil mi?

Anladım sustun, bende susup bineceğim.

Hadi akıl sustu diyelim, gönül nasıl sussun.

Cevaba odaklandık, cevapsızlık nice olsun.

Bari adını söyle kayıkçı, yoksa o da mı yok.

Niye orada bekler, nere gelir, nere gidersin.

Neden gelirsin gönül kıyıma, var git yoluna.

Çöl sessizliğindende sessiz durma karşıma.

Bir cevap ver, bir söz söyle, halden anlasana.

Belki gelmekte istemem, cevap yok mu buna.

Kime konuşuyorum ki, yoksa sen bir hayal misin?

Öyleyse hayalim bir cevap ver, hangi tür hayalsin?

Bana konuşmayan hayal, benim hayalim nice olur?

Hayalime ruh verebilirken, sen nasıl ruhsuz kaldın?

Gerçek misin? ondan mı ruhun yoktu, ama bu imkansız!

Kimseler bilmiyor ki seni, adını söyleyende yok, ya nasıl!

Sen benim hayalimde gezen, o sessiz kayıkçı değil misin?

Yüzünü de görmedim ki kayık gördüm, bir suretin var mı?

Yoksa suretin de mi yok, ondan mı sessizliği seçersin.

Hoş bir tercihin olsaydı, sen genede sessizliği seçersin.

Ruhla kolayda, mesele ruhsuz yaşayabilmek mi dersin.

Öyleyse ruhsuz durabiliyorsan, zaten sessizliği seçersin.

Acaba bazen sessizliği istemek, ruhsuzluğa bir özlem mi?

Bir tenhanın ebediyetine, hiçliğin hiçliğe olan gözlemi mi?

Hiçliği özlemek için ruhsuz olmak gerekiyorsa... anladım.

Hiçlikte soru cevap yok, yok yok, varlığı kim ne etsin mi?

Teşekkürler sessiz kayıkçı, bilsen ki neler söyledin bana.

Bildiğini biliyorum, evet bile demezsende o evettir bana.

Sen benim gönül kıyımda, sonsuzluk nöbetini beklerken.

Derin iç çekmektir başa düşen, gayrısı hayal olacak bana.

Artık yeter, şairin şiarı, şiiriyle anca bu kadar olur.

Sessizlik yolcusuna, hayaletler sırdaş yoldaş olur.

Yeter ki anlamak iste, taş bile dillenir bülbül olur.

Sözde mana olsada, manada söz sessizlikle olur.