Nasıl olsa kimsen olmayacak, kendi başına kalacaksın ki?
Her şey an da olur biter, el ayak çekilir, defterin dürülür.
Tek başına kalınca kapanır kapılar! Sakın ola ses verme!
Dışında sesler duyulmaz, içindeki sestir sana akseden.
Boştur varlıklar salonu, yoktur orada başka rakseden.
Ne tanıdık yüzler, ne hatıralar, tek tek silinip giderler.
İsimsizlik yokluğa meftundur! Sakın ola varlık verme!
Sessizliğin ülkesiydi orası, duygular ezelde bitmişti.
Ne yana dönülse, farksızlıkta o yana sirâyet etmişti.
Akıl denilense merkepti, o da çamura batıp gitmişti.
Doğrularda orada doğru değil! Sakın ola akıl verme!
Akıl, yaşayan adama lazımdır, ölüye akıl ne lazımdır.
Sesler hayat coşkusu, yalnızlık neşeyle zıt anlamdır.
İsimler varlığa özdür, yoklukta cisimler anlamsızdır.
İsimsiz varlıklar var'lanamaz! Sakın ola olur verme!
İsimsiz bir bebektin, ismini bile başkaları koydu!
Onunla benlik inşâ ettin, evvelde isminde yoktu!
İsimsizlik isimle sefere çıktı, peki sonra ne oldu?
Kervanın yolda düzüldü! Sakın ola sırrını verme!
Cemadattan geldin, suyla yoğruldun, o neydi deme.
Nebadattan feyzler aldın, benim aslım neresi deme.
Hayvanatta parçandı, ben ondan da beriyim deme.
Ne var alemde mevcut sende! Sakın ola boş verme!
Sufiler yalnızdılar, genede ayrılık davulları çalmadılar.
Tüm inançları reddedip, nefsaniyet lafları yapmadılar.
Cemadat, Nebadat, Hayanatla bütün olup kopmadılar.
Vahdeti vücut Sufinin alemidir! Sakın ola renk verme!
--- 0 ---
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder