Bir rüya gördük...

Bir rüya gördük, yaşam diyorlarmış onun adına.

Kimse doğumunu bilmez, sevinirmiş doğumuna.

Ölümden kaçarak, sıkıca tutuluyormuş yaşama.

İki ucu bilinmez, bilmem denmezmiş başkasına.

Mutlu olmanın şartıdır, ona sağlamca tutunmak.

Dinleri, bilimleri, ideolojileri, içte harmanlamak.

Düşünüleni düşünen düşünür olmayı arzulayıp.

Heyhat! Bilinmezler içinde alimler gibi yaşamak.

Bilmek iddiası, kalbi yeni bilgilere kapatmak demektir.

Bilirim deyince, bilinmeyenler öylece sırlanır demektir.

Sonrası medeniyetler, devamıysa dayatma öğretilerdir.

Rüyalarsa çoktan yasak, tek tip insan robot demektir.

Robot değildi insanlar, bunun en açık delili rüyalarıydı.

Çoklu boyutlar farklı yaşamlar, onun deli maceralarıydı.

Sonradan ideolojik söylemlerle, sizler bizler icat oldu.

Nicesi böyle robotlaştı, aynı yazılımın farklı kodlarıydı.

Robot rüya görmez, insanda gördüğünü önemsemezse.

Görünenler anlamsızdır, ne gördüğünü benimsemezse.

Ha ruhsuz robot, ha rüyalarını önemsemeyen bir insan.

Arada ne fark kalır? Aramak beyhude zararı bilinmezse.

Rüyalar önemsiz, medeniyetler anca bunu öğretti.

Yaşam rüya değil diye, hem yazdı, hem de diretti.

Tüm öğretileri, adeta rüyaya savaş açmış gibiydi.

Yalanlandı rüyalar! Onu böylece karalayıp kirletti.

İnsanlık kadar eskiydi rüyalar, fi tarihlerde unutuldu.

Medeniyetlerce yargılandı, sonra da suçlu bulundu.

Ona uymak yasaktı, övenlereyse damgalar vuruldu.

Savunanı olmayınca, gönüle kilitlendi diller tutuldu.

Kıyılarda köşelerde boş sohbetlere, o meze edildi.

Öğretisi ne mümkün, Medeniyetler aman vermedi.

Gören gördüğüne sükût eyleyip, lisanını lâl eyledi.

Efsanelere havale olunup, herkes onu boş belledi. 

Önceni asla bilemezsin, doğumunu bilemediğin gibi.

Akibetiniyse hiç bilemezsin, ölümü bilemediğin gibi.

Geriye kalansa hercai bir yaşam, o da hızlıca geçer.

Rüyalarda çabucak biterler, sansürü bol filmler gibi.

Rüyalarda sansür olmaz, ruhlara pranga vurulmaz.

Yaşam nasıl esaret ki, insanlar rüyasını savunmaz.

İnsan kadar eski olan ne var? O aranır bulunmaz!

Kimler yolunu kaybetmiş, bu kaybından sorulmaz.

Rüyada yaşam sürmez misin? Bin telaşların olur.

Bazen canavar kovalar, bazen de kanatların olur.

Gökler de süzüldükçe, kuşlardan ne farkın olur.

Ölüm seni bulunca, o rüyan artık bitmiş mi olur.

Kaç kere öldün rüyalarında, bunu saydın mı hiç?

Karabasan çökende, kan ter ile uyandın mı hiç?

O an öldün sen! Uyanıpta yaşadığına şükrettin!

Anladın mı ne oldu? Ölüm şoku yaşadın mı hiç?

Ölüm şokuydu yaşadığın, sakına yaşamadım deme.

Nefesin sıkışır ayağın tutulur, koşup kaçarım deme.

Hareketlerin yavaşlar, görüntülerde bulanıklık olur.

Rüyanda ölüyorsun işte, yok ben ölmüyorum deme.

Bilemezsin ölümü, doğumu bilemediğin gibi.

Hayat böyledir işte, film arası reklamlar gibi.

Anlar durmaz yerinde, ne biter ne de tükenir.

Sürat insanı şaşırtır, hızlı değişen roller gibi.

Bazen rüyada bazen dünyada, acaba sen neredesin?

Rüyada dünya, dünyada rüya olur, hayır der misin?

Önemli olan yaşamak! Ben anca onu bilirim deme.

Anla ki zaman muğlaktır, olmayana olur der misin?

Rüyada zaman mı var? Dünyada zaman nasıl olsun.

Her diyene hemen inanma, dünyan zamansız olsun.

Gece olunca bu filmin biter, öteki filmine geçersin.

Uyanınca o da biter bu devam eder, haberin olsun.

Uyku küçük, hayat büyük rüya, Sûfiler böyle der.

Bazen yerler değişir, Sûfiler küçüğe büyükte der.

Sûfinin nazarında hayat, zaten rüya içre rüyadır.

Rüyalar gizemdir, bencileyin o da yerindedir der.

Sahip olduklarımızı, öylece bırakıp gideceğiz.

Cümle kadim kalacak, çöp almadan gideceğiz.

En sevdiğimizden, yani bedenimizden sıyrılıp.

Kurda kuşa bırakıp, geldiğimiz gibi gideceğiz.

Rüyalardan böyle gitmedik mi? Geri ne getirdik.

Elde karışık hislerdi, sermayeyi çoktan bitirdik.

Rüyanda olanın aynısı, dünyanda da olmadı mı?

Zamanla hep unutulacak, vaktaki neleri yitirdik.

Büyük rüyadayız, önce biz kendimizi unutacağız.

Hayallere dalarak, akabindeyse vefasız olacağız.

Vefasızlık provalarını hayatımız boyu çok yaptık.

Aynı rüyalarda ki gibi, ardımıza da bakmayacağız.

Kendimize bir hayrımız yok ki vefamız nasıl olsun.

Yaprak misali savrulup durduk, durmak nice olsun.

Rüyalar gibiydi arzular, hoş bir sedaydı özlemler.

Sefa peşinde koşturduk, vefa kim için, niye olsun.

İlhâm verir rüyalar, keşifler bile onun hatırına olur.

Feyk atar Ruhlar orada, ölülerde kanlı canlı olur.

Öyle hayat ki, orada kelebek olan burayı unutur.

Burada insan olan, belki o kelebeğin rüyası olur.

Bir kelebeğin rüyası olsan, yok daha neler der misin?

Uyuduk uyandık üryâ gördük, ötesi laftır der misin?

Burada uyuyan orada başka şey, olanı görmez misin?

Orada uyuyan burada kim! Bunuda bilirim der misin?

Ne olursan o ol, onlarla anıl, onlar ayrı değil.

Ne var alemde o ademde, gayrılar ayrı değil.

Ayrılık davulu çalanlar, doğrucu Dâvut değil.

Bir rüya varsa o dur, ayrılıklar aydınlık değil.

Nedensiz doğan nedensiz ölür, öylece nedensiz yaşa.

Hayata anlam katılamaz, tüm canlılarla uyumlu yaşa.

Hangi canlı hayatı anlamaya çalışmış ki? Dikkat et.

Yok bana ne dersen, zarar vermeden onurunla yaşa.

İnsan olmak zor zanaat, olmamaksa daha zor.

İnsandan olmayan ayırt olmalı, edilmezse zor.

Rüyalar sahip olduğumuz yegâne gerçekliktir.

Hayat bir gün rüya olacaksa, niye kabulü zor.

Kabulü zor olanın, hükmettiği günler de gelir.

Her gece gelip duruyor, gelmezin delili nedir?

Hayata dair çok yazıldı, rüyaya masal dediler.

Hayat bir rüyadır! Söz kinayesini bilemediler.

Hangi şairlerin şiirlerine, hangi ozanların deyişine.

Hangi renklerin seyrine, hangi erenlerin nefesine.

Sözler rüyalara meyyâl, kalemler ehillerinin eline.

Edebiyatlar meftundur, mürekkepte dillenir edibe.

Bir rüya gördüğünde, bu şiiri anımsa, şairini unut.

Yazıda ruh olmaz, duyguyu hisset, harfleri unut.

Hayat rüyanın ta kendisidir, gayri nedenleri unut.

Rüyada farkındalık olmaz, nasılları niçinleri unut.

                                ♥ ♥ ♥

Şiirler bitmez, rüyalar ise hiç bitmez!
İçin de yaşıyoruz, rüyalar nasıl bitsin !...